Στα 4.200 στρέμματα υπολογίζεται η έκταση που κάηκε τις προηγούμενες ημέρες στον Υμηττό. Μάλιστα, η περιοχή αυτή είχε καεί δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν, το 1982 και το 1995 και είχε αναδασωθεί. Οι πιέσεις στον Υμηττό, πάντως, δεν έχουν σταματήσει παρά την αυστηροποίηση του καθεστώτος προστασίας του το 2011. Χαρακτηριστικό είναι ότι αρκετοί από τους δήμους που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την καταστροφή, ζητούν χαλάρωση των περιορισμών, νομιμοποίηση αυθαιρέτων και πολλά ακόμα. Ενώ η Πολιτεία δείχνει ανοχή στις αυθαιρεσίες και αφήνει κάθε τόσο νέα «παραθυράκια» στη νομοθεσία.
Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις του δασαρχείου Πεντέλης, στο οποίο υπάγεται ο Υμηττός, η έκταση που κάηκε τις προηγούμενες ημέρες φθάνει τα 4.200 στρέμματα, εκ των οποίων τα 700-800 στρ. «υψηλό» δάσος και τα υπόλοιπα θαμνώδεις εκτάσεις, ή εκτάσεις που αναδασώθηκαν πρόσφατα και τα δέντρα δεν είχαν προλάβει να μεγαλώσουν. Οπως αναφέρει στην «Κ» ο δασάρχης, Θανάσης Ρέππας, η έκταση που κάηκε είναι ουσιαστικά μια μακρά «λωρίδα» στους πρόποδες του όρους, στη δυτική και νότια πλευρά, η οποία έχει πλάτος από 400 έως 900 μέτρα και περίπου 4 χιλιόμετρα μήκος, από τα όρια του Βύρωνα με τον Καρέα έως την Τερψιθέα της Γλυφάδας.
Το ζητούμενο, βέβαια, είναι γιατί καίγονται συνέχεια οι ίδιες εκτάσεις, όταν υποτίθεται ότι το βουνό προστατεύεται από ένα ιδιαίτερα αυστηρό προεδρικό διάταγμα. Η απάντηση βρίσκεται στην υποκρισία με την οποία η Πολιτεία αντιμετωπίζει την υπόθεση.
Χωρίς προστασία
Το νέο προεδρικό διάταγμα, που θεσπίστηκε το 2011, αύξησε την α΄ ζώνη προστασίας, η οποία σήμερα καταλαμβάνει σχεδόν το σύνολο του Υμηττού και στην οποία η δόμηση απαγορεύεται εντελώς. Ομως στη συνέχεια, το νέο πλαίσιο του Υμηττού υπονομεύτηκε. Το διάταγμα προέβλεπε την καταγραφή όλων των αυθαιρέτων (δεν έγινε), την οργάνωση των διάσπαρτων κεραιών στην κορυφογραμμή του Υμηττού (δεν έγινε), τη δημιουργία μητροπολιτικών πάρκων σε Γουδί και Ιλίσια (δεν ολοκληρώθηκε) και την ίδρυση φορέα για την περιβαλλοντική διαχείριση Υμηττού (δεν έγινε). Επιπλέον, το 2013 με μια «φωτογραφική» ρύθμιση (στον ν.4178/13), εξαιρέθηκαν από την κατεδάφιση για 10 χρόνια τα αυθαίρετα στον Υμηττό. Κι όλα αυτά παρότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει ακυρώσει ως αντισυνταγματικές παλαιότερες προσπάθειες υπουργών Περιβάλλοντος να νομιμοποιήσουν αυθαίρετα στο βουνό, από τα… υπουργικά «αναψυκτήρια» έως τις ομάδες αυθαιρέτων που υπάρχουν σε περιοχές της Βάρης (Χέρωμα), της Γλυφάδας (Ανάληψη, Γύρισμα Τερψιθέας), του Κορωπίου (Προφήτης Ηλίας, Σκάρπιζα, Κίτσι) και της Παιανίας (Πανόραμα). Να σημειωθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των αυθαιρέτων στις περιοχές αυτές… ηλεκτροδοτείται και υδροδοτείται κανονικά.
Παράλληλα, επτά δήμοι του Υμηττού (Ελληνικού – Αργυρούπολης, Παπάγου – Χολαργού, Ηλιούπολης, Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, Παιανίας – Γλυκών Νερών και Γλυφάδας) προσέβαλαν στο ΣτΕ το προεδρικό διάταγμα, επιδιώκοντας ουσιαστικά την ακύρωση των αυστηρότερων όρων προστασίας που επιβλήθηκαν για την ανάσχεση της δόμησης στο βουνό. Νομικά, ως «όπλο» ενάντια στο διάταγμα χρησιμοποιήθηκε η απουσία στρατηγικής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Το 2014 η Ολομέλεια του ΣτΕ (απόφαση 2996/14) παρέπεμψε την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, μέσω της υποβολής προδικαστικών ερωτημάτων και έκτοτε η υπόθεση αγνοείται.
Θα τελειώσει ποτέ το «γαϊτανάκι» των καταπατήσεων και των αυθαιρεσιών στον Υμηττό; Η εμπειρία δείχνει ότι μόνο δύο τρόποι υπάρχουν: είτε η Πολιτεία να «βάλει μπουλντόζα» στο βουνό, αποδεικνύοντας την αποφασιστικότητά της να το προστατεύσει. Ή να αποδεχθεί τα τετελεσμένα (και όσα δημιουργηθούν στην πορεία) και να αφήσει την πόλη να «ανέβει» κι άλλο στο βουνό…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ