Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της καθημερινότητάς μας , είναι εκείνο της δημόσιας καθαριότητας .
Απαιτούμε, και δικαίως, τα αυτονόητα από τους αρμόδιους φορείς και τις υπηρεσίες, δηλαδή την ανταπόδοση των υπηρεσιών αυτών από αυτούς, αφού πληρώνουμε φόρους και τέλη.
Είναι κατανοητό ότι υπάρχουν δυσκολίες ως προς αυτό, μιας και είτε ανάλογοι πόροι λείπουν, είτε το ανάλογο προσωπικό, είτε άλλοι πολλοί λόγοι…
Γινόμαστε μάλιστα πολλές φορές υπερβολικά απαιτητικοί από αυτό το προσωπικό, θεωρώντας το σαν μια δική μας, αποκλειστική «Φιλιππινέζα» , υποτιμώντας τους, προσβάλωντάς τους, λέγοντάς τους «εγώ σε πληρώνω, ρε!» , λες και οι εργαζόμενοι αυτοί, δεν πληρώνουν φόρους ή δημοτικά τέλη … Σε τελική ανάλυση, τα σκουπίδια του καθενός μας μαζεύουν ! Κι ας μη πει κανένας ότι επέλεξαν αυτή τη δουλειά, γιατί θα συμβούλευα να την επιλέξει και αυτός που το λέει, ή ότι πληρώνονται γι’ αυτό, γιατί είναι πολύ κακοπληρωμένοι γι’ αυτό που κάνουν !…
Δεν ισχυρίζομαι ασφαλώς ότι είμαστε σε ένα ρόδινο κόσμο και ότι όλα δουλεύουν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Αναρωτιέμαι όμως, μήπως από κάποιο σημείο και πέρα, κι εμείς οι πολίτες, δεν είμαστε όσο θα έπρεπε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, οι οποίες είναι κι αυτές αυτονόητες (ή ,τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι) ;
Κι ας γίνω πιο σαφής. Μιλάω για εκείνον τον αναιδή που πετάει τη σακούλα του από το μπαλκόνι, αδιαφορώντας σε ποιού το κεφάλι θα βρεθεί, γι εκείνον τον περαστικό που τρώει την τυρόπιτα και πετάει το χαρτί του κάτω, ενώ το καλαθάκι είναι δέκα βήματα πιο εκεί, για τη μαμά που έχει πάει το παιδάκι της στην παιδική χαρά και το καμαρώνει που πετάει το περιτύλιγμα του παγωτού κάτω και το ρωτάει, «θέλεις και μια πορτοκαλάδα; “ ούτως ώστε το παιδάκι να εμπεδώσει το «μάθημα καθαριότητας», για εκείνον τον «οικολόγο» που κάνει «ανακύκλωση» και δεν ρίχνει μέσα στους αντίστοιχους κάδους τα υλικά του, αλλά τα αφήνει απ’ έξω, φεύγοντας με ήσυχη συνείδηση, για εκείνον που εγκαταλείπει το αυτοκίνητό του , για εκείνον που πετάει τα σκουπίδια του σπιτιού του μέσα στα καλαθάκια στις πλατείες, για όλους εκείνους τέλος πάντων, ων ούκ εστιν αριθμός…
Σήμερα βρέθηκα σε ένα τέτοιο περιστατικό στην πλατεία Βυζαντίου, όταν η υπάλληλος καθαριότητας, διαπληκτίζονταν με περιοίκους, οι οποίοι όχι μόνο την προσέβαλαν, αλλά και την ταπείνωσαν, βρίζοντάς την με αχαρακτήριστα λόγια.
Ρώτησα να μάθω τι συμβαίνει και μου εξήγησε ότι, ενώ γύρω από την πλατεία υπάρχουν πέντε κάδοι για τα οικιακά απορίματα και εικοσιένα μικρά καλαθάκια για τα μικρά σκουπίδια των περαστικών , βρίσκεται αντιμέτωπη με το επανειλημένο γεγονός να βρίσκει στα καλαθάκια αυτά σκουπίδια από τα σπίτια περιοίκων και των παρακείμενων καταστημάτων , με αποτέλεσμα, πέρα από το απαράδεκτο της υπόθεσης , να αδυνατεί, λόγω του βάρους , να αδειάσει αυτά τα καλαθάκια.
Μήπως, λοιπόν, φταίμε κι εμείς;
Τα συμπεράσματα, δικά σας…..
east
Χωρίς σχόλια! Σχολίασε πρώτος.