«Τζιουλάρι» αποκαλούσαν στην Ιταλία τους μεσαιωνικούς τροβαδούρους, ηθοποιούς και σαλτιμπάγκους που με τη σάτιρά τους ξεβράκωναν τον βασιλιά, τους δεσποτάδες και τους υπουργούς του. Και έτσι, «τζιουλαράτα», χαρακτηρίζει ο Ντάριο Φο το περίφημο έργο του Μιστέρο μπούφο.
Το όνομα αυτό επέλεξε η ομώνυμη θεατρική ομάδα που από το 2001 που ιδρύθηκε επιδιώκει την ανάδειξη του πολιτικού θεάτρου και την παρουσίαση θεατρικών έργων προοδευτικών συγγραφέων σε δρόμους, πλατείες και πάρκα…
«Είμαστε ένα μάζεμα ανθρώπων, που απλά φιλοδοξεί να γίνει ακόμα πιο μεγάλο, χρησιμοποιώντας ως μέσο το θέατρο», λένε οι ίδιοι. Σε αυτήν την πορεία συνάντησης με ένα κοινό με το οποίο μοιράζονται κοινούς προβληματισμούς, παρουσίασαν ήδη έργα του Ντάριο Φο, αλλά και την παράσταση Μπρεχτ και Χίτλερ του Μάριου Πλωρίτη.
Σήμερα, «στην Ελλάδα του Μνημονίου, των χιλιάδων απολυμένων και της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μιλήσεις γι’ αυτά». Έτσι, η ομάδα φέτος το καλοκαίρι παρουσιάζει το έργο Το Αφεντικό έχει πάντα δίκιο, γραμμένο από ένα μέλος της ομάδας, που το υπογράφει με το μικρό του όνομα: Κωστάκης. Λέει ο ίδιος: «Προσπάθησα να μιλήσω γι’ αυτά, αλλά από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων. Αυτών που παράγουν, αυτών που δουλεύουν στις πιο άθλιες συνθήκες για ένα κομμάτι ψωμί, αυτών που δέχονται καθημερινά την βάρβαρη επίθεση του συστήματος. Είπα να το κάνω και με λίγο χιούμορ. Όχι για να εξωραΐσω την πραγματικότητα, αλλά γιατί το γέλιο κουβαλάει μια αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία για τις αστείρευτες δυνάμεις που κρύβει ο λαός μέσα του, για τους αγώνες που δίνει και πρέπει να δώσει για έναν καλύτερο κόσμο».
Η πρώτη παράσταση του έργου έγινε, όχι τυχαία, στον υπό κατάληψη χώρο φοιτητικής εστίας του ΕΜΠ στου Ζωγράφου, κάτι που είχε να κάνει και με τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη εκεί. Σειρά έχει το Σάββατο το θεατράκι της πλατείας Ταπητουργείου, στο Βύρωνα.
httpv://www.youtube.com/watch?v=5i6aVTorzIg
