Η φανταστική συνάντηση της Ισ. Ντάνκαν με τον “Καλλικράτη”, παρά την αρχαιολατρία της, είναι περιέργως συγκρουσιακή! Γιατί όμως; Απλά ο νέος νόμος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μας βάζει να εξοικονομήσουμε πόρους και μέσα από τη λειτουργία Νομικών Προσώπων, μας επιτρέπει όμως να παρεκκλίνουμε των δύο ημιυποχρεωτικών, αν και εφόσον συντρέχουν ειδικοί, ιστορικοί λόγοι.
Με μια τυπική εισήγηση το θέμα έρχεται στο Δημοτικό Συμβούλιο, χωρίς προηγούμενη διαπαραταξιακή διαβούλευση(όπως θα άξιζε) , ενώ ταυτόχρονα, για τους δικούς του λόγους, το Σωματείο Εργαζομένων, που δεν συμμερίζεται ούτε τους ιστορικούς λόγους για την ύπαρξη ενός Νομικού Προσώπου, ζητά την κατάργηση όλων.
Όταν η Ισ. Ντάνκαν, αρχές του 20ου αιώνα, έφτιαχνε το δικό της μυκηναϊκό ανάκτορο απέναντι από το λόφο της Ακρόπολης, στο λόφο του Κοπανά, βεβαίως και δεν φανταζόταν τη σημερινή μας συζήτηση. Η ιστορία του κτιρίου μέσα στον αιώνα είναι λίγο πολύ γνωστή. Τριάντα χρόνια και πλέον ένα Νομικό Πρόσωπο ας πούμε ότι στοιχειώνει ιδέες, όνειρα, οράματα, προσδοκίες και επιδιώξεις της ίδιας, ίσως κάποιων οπαδών της ανά τον κόσμο, των ανθρώπων της τέχνης του χορού στη χώρα μας.
Αυτός ο χώρος και η δυναμική του ξεπερνούν τα όρια του Βύρωνα, της Ελλάδας, της Ευρώπης, είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι.
Για την πρόσφατη ιστορία της πόλης, ο τελευταίος Δήμαρχος που αντιλαμβανόταν την εμβέλεια του Κέντρου και πρακτικά – παρά τις δυσκολίες της εποχής- προχώρησε σε ουσιαστικά έργα ήταν ο αείμνηστος Δ. Νικολαΐδης. Επί των ημερών του έγινε η τελική σύσταση του Νομικού Προσώπου αλλά και η αποπεράτωση του κτιρίου, που ήταν ένα ερείπιο.
Προσωπικά είχα την τύχη να είμαι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στη φάση της α’ λειτουργίας του χώρου με πολύ αξιόλογους συνοδοιπόρους, μεταξύ τους δύο διακεκριμένοι καλλιτέχνες, η Νατάσα Ζούκα και ο Λουκάς Θάνος, Βυρωνιώτες και εμπνευσμένοι εισηγητές πολλών θεμάτων. Η γέννηση των παιδιών μου με απομάκρυνε από το Δ.Σ, παρακολουθούσα σαν δημότης όμως τα τεκταινόμενα με πολύ ενδιαφέρον και πολλά – δυστυχώς- ερωτηματικά.
Το Κέντρο Μελέτης Χορού κύλησε σταδιακά σε λειτουργία μιας σχολής χορού με ελάχιστες ερευνητικές, μελετητικές δράσεις, ακόμα λιγότερες παγκόσμιες συναναστροφές, ενώ o Μπένος στην Καλαμάτα με έμπνευση και θάρρος έχτιζε ένα Διεθνές Φεστιβάλ Χορού που πάντα θα ζηλεύουμε, γιατί το θέλαμε δικό μας.
Οι επιλογές των συμβούλων του Νομικού Προσώπου ήταν τελείως συγκυριακές, δεν αναπτύχθηκε με κανένα τρόπο μια σύγχρονη επεξεργασία ( ακόμα και φρεσκάρισμα του καταστατικού δεν έγινε), δεν εισπράξαμε κανέναν οραματισμό, ούτε είδαμε τους Βυρωνιώτες καλλιτέχνες να αξιοποιούνται στον συγκεκριμένο τομέα.
Δεν θέλουμε να μηδενίσουμε με αυτές τις παρατηρήσεις ό,τι έγινε μέχρι σήμερα. Θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν έγινε κάτι πραγματικά ξεχωριστό, αξιοπρόσεκτο, δυναμικό, επαναστατικό, με τη λογική ακριβώς της βαριάς κληρονομιάς της φιλοσοφίας της Ντάνκαν.
Δεν ήταν ποτέ ο στόχος μας και το όνειρό μας να φτιαχτεί άλλη μία σχολή χορού και να λειτουργεί ανταγωνιστικά απέναντι στις άλλες της γειτονιάς. Όταν οι γιαπωνέζες χόρευαν τη δεκαετία του ’80 στα χαλάσματα και εκστασιάζονταν από την ενέργεια του λόφου, κανείς δεν φανταζόταν ότι απλοϊκά , μια συνέλευση εργαζομένων θα αποφάσιζε την κατάργηση αυτού του Νομικού Προσώπου εν έτει 2011 και κάτω από τους εκβιασμούς του Μνημονίου και τις αγωνίες των εργαζομένων για τη δουλειά τους.
Νομίζουμε ότι δεν είναι διαπραγματεύσιμη η απόφαση για τη συνέχιση της ύπαρξης του Νομικού Προσώπου της Ντάνκαν. Είναι υποχρεωτική, όμως, η αναβάθμιση του ρόλου του, η ανατροπή ενός καθεστώτος που αποδυναμώνει κάθε πρωτοποριακή προοπτική του Κέντρου . Και βέβαια, σε κάθε περίπτωση, η εξασφάλιση των εργαζομένων στα Νομικά Πρόσωπα είναι αναγκαία , όπως επίσης και οι με αξιοκρατικό τρόπο πρόσληψεις για τις ανάγκες λειτουργίας του.
ΕΛΕΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοτική Σύμβουλος Στάση Βύρωνα
Ομολογώ ότι είχε έμπνευση, όποιος ή όποια εμπνεύστηκε τον τίτλο περί “άλλων τινων”. Χορευτική …