Πήγαμε με τον Πάτροκλο στον Δήμαρχο.
– Δήμαρχε, θα κάνουμε κατάληψη στην Εργάνη, στο νταμάρι, του είπε ο Πάτροκλος.
Σήκωσε τα μάτια του από το άτακτο χαρτοβασίλειό του γραφείου του και μας κοίταξε.
– Είστε μαλακές; Έξι χρόνια φυλακή θα φάω.
Καλός δικηγόρος και έμπειρος καθώς ήταν, ήξερε τι τον περίμενε.
Έφαγε εξίμισι.
– Θα κάνουμε θέατρο και γήπεδα.
– Τι ώρα; Την Κυριακή είπες;
Βγήκαν οι ντουντούκες στον Βύρωνα και καλούσαν τον κόσμο στο νταμάρι.
Ανέβηκε η Μεταμόρφωση σύσσωμη.
Νέοι και γέροι.
Η Νέα Ελβετία από κοντά, ο Άγιος Λάζαρος, η Ανάληψη, η Ζωοδόχος Πηγή ως κι από τον Καρέα.
Τέσσερις χιλιάδες κόσμος.
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Έπιασε δουλειά η μπουλντόζα και τα φορτηγά.
Χωρίς διακοπή, χωρίς γιορτή και σκολη.
Ο Πάτροκλος από πάνω.
Κοντά κι εμείς.
Διψάγαμε για ελεύθερους χώρους.
Όλη η Αθήνα δίψαγε.
Κάτι μέρες μετά με παίρνει τηλέφωνο η Τασία ή η Λίτσα – δεν είμαι σίγουρος.
Στην μια στο δημαρχείο, θα πάτε στην Μελίνα.
Είχε κέφια, στον δρόμο πείραζε τον Λατζούνη, τον οδηγό.
– Πάτα το ρε το ρημάδι!
– Κόκκινο δήμαρχε!
– Τι κόκκινο ρε, πράσινα είναι ΠΑΣΟΚ.
Πασοκτζής ο Λατζούνης.
Φτάσαμε στο υπουργείο Πολιτισμού κι ανεβήκαμε επάνω.
Βγήκε έξω εκείνη, τον πήρε αγκαλιά και τον φίλησε και στα δύο μάγουλα.
Με αγάπη, τόνιωθες.
Υπήρχε αγάπη και σεβασμός για τους ιστορικούς δημάρχους της Αριστεράς.
-Τι θέλεις, κάτι έμαθα.
– Καταλάβαμε το νταμάρι θα το κάνουμε θέατρο και θα σου βάλω τ’ όνομά σου.
Μάτια και στόμα άνοιξαν μαζί.
Δύο μάτια, φεγγάρια ολόγιωμα τ’ Αυγούστου γεμάτα πάθος για την Ελλάδα, την δημοκρατία, τον πολιτισμό, τον άνθρωπο.
– Ναι Δημητράκη μου, θα κάνω ότι μπορώ.
– Το παιδί από δω, έδειξε εμένα, είναι συνεργάτης μου έχει το φάκελο με τα σχέδια.
– Μμμμ, γύρισε και με κοίταξε, αξιαγάμητος ο νέος κι αντήχησε το γέλιο της στο κτίριο ολόκληρο.
Αυτή ήταν η Μελίνα.
Έκανε ότι μπορούσε κι ότι χρειαζόταν για να έχει η Αθήνα ένα ακόμα θέατρο.
Ο Νικολαΐδης τον λόγο του τον κράτησε.
