«Έφυγε» από τη ζωή ο Γιάννης Βόγλης

Έχασε σήμερα το πρωί τη μάχη με τον θάνατο ο μεγάλος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου , σε ηλικία 79 ετών.

Ο Γιάννης Βόγλης νοσηλευόταν το τελευταίο καιρό στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο και μέσα σε δυόμισι μήνες έκανε τρία χειρουργεία. Πριν από κάποιες ημέρες οι γιατροί είχαν ενημερώσει για την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του, μέχρι που σήμερα κατέληξε.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Έζησε στον Βύρωνα. Ως παιδί έμενε στην οδό Διλβόη και ως νέος στην Αδαμαντίου Κοραή. Έλκει την καταγωγή του από τα Αλάτσατα Ιωνίας και την Άνδρο. Η οικογένεια του πατέρα του ήρθε κατά τη μικρασιατική καταστροφή το 1922 στην Χίο και μετά στην Κρήτη. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, πέφτοντας στην α’ γραμμή. Μεγάλωσε στον Βύρωνα με το 2ο σύζυγο της μητέρας του, τον Περικλή Καλαθάκη, ο οποίος υπήρξε πρότυπο αξιών και ευαισθησίας.

Ο Γιάννης Βόγλης (Γκόγκλης) προικισμένος με λάμψη και ταλέντα βρέθηκε μπροστά από τα φώτα της δημοσιότητας και γνώρισε επιτυχίες, παίζοντας μεγάλους ρόλους. Συνεργάστηκε με σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου και της τηλεόρασης. Γενιές μεγάλωσαν με τους πρωταγωνιστικού του ρόλους. Μετά διάλεξε να είναι και πίσω από τα φώτα και δημιούργησε . Παντού όπου κι αν βρέθηκε διέπρεψε.

Η προσφορά του είναι μεγάλη στην τέχνη, στον πολιτισμό. Ο κόσμος τον λάτρεψε, τον θαύμασε και τον θαυμάζει ακόμα! Έπαιξε σε πολλές χώρες του κόσμου και απέσπασε θριαμβευτικές κριτικές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη θεατρική παράσταση “Η άνοδος του Αρτούρο” το 1961, υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία “Οι Υπερήφανοι”. Έγινε γνωστός από την ταινία “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο”‘ το 1966, ενώ σημαντική ερμηνεία του υπήρξε στην ταινία “Κορίτσια στον ήλιο”‘ του Βασίλη Γεωργιάδη.

Εργάστηκε κυρίως στο θέατρο, μαζί με αξιόλογους άλλους ηθοποιούς, όπως η Έλλη Λαμπέτη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μάνος Κατράκης κ.ά. Συνεργάστηκε ως βασικό στέλεχος με το “Προσκήνιο” του Αλέξη Σολομού. Εργάστηκε για μια πενταετία ως βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕμετά την μεταπολίτευση. Φαίνεται να χρησιμοποίησε το όνομα John Miller σε αγγλόφωνη ταινία, ενώ στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου αναφέρεται και ως Ι. Γκόγκλης. Το “Γιάννης Βόγλης” είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.

Ήταν ο ιδρυτής του Καλλιτεχνικού Οργανισμού “Ανατολή” κατά την πενταετία του ’80. Σημαντικές παραγωγές του ήταν οι “Καπετάν Μιχάλης”, “Αλέξης Ζορμπάς”, “Ελλάδα-Ρίτσος Μακρυά Πορεία” (Πολυθέαμα), “Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ”, “Αγαπημένε μου Παππού”, “Προμηθέας Δεσμώτης” του Αισχύλου και περιόδευσε στην Ελλάδα, την Κύπρο, τον Καναδά με μεγάλη επιτυχία.

Συνεργάστηκε με το Θέατρο “Πράξη” της Μπέτυς Αρβανίτη. Μερικά έργα στα οποία έπαιξε είναι: “Ο Φερνάντο Κραπ μου Έγραψε ένα Γράμμα”, “Η Κυρία από τη Θάλασσα” σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, “Μια Πιθανή Συνάντηση”, “Η Επιστροφή” του Χ. Πίντερ, κ.α.

Έχει τιμηθεί από πολλές πόλεις Ελλάδας και Κύπρου, έχει πάρει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης με τη σκηνοθεσία.

Το 2000 – 2005 πήγε στην Κύπρο όπου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής στους Οργανισμούς Ε.Θ.Α.Λ της Λεμεσού και του Θεάτρου “Σκάλα” της Λάρνακας. Σκηνοθέτησε παραγωγές όπως: “Βασίλης Τσιτσάνης”, “Φονιάς”, “Αδελφοί Καραμαζόφ” κ.α.

Τον Οκτώβριο του 2009, επιλέχτηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας από το Διοικητικό Συμβούλιο του θεάτρου. Τον Δεκέμβριο του 2011 έκλεισε ο κύκλος ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας.

Εκτός των άλλων διατέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής του Δήμου Βύρωνα και Πρόεδρος του Ιδρύματος “Ισιδώρα Ντάνκαν”.

Θα πω μια πραγματική ιστορία. Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα. Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.

Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200.

Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν. Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν. Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε.

Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι.

Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς». Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα.

Απόσπασμα από συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη στο tvxs.