Το είχαν καταφέρει μέχρι τότε, μόνο ο Παναθηναϊκός (2007, 2009) και ο Ολυμπιακός (1997) στα ανδρικά τους τμήματα. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει κατακτήσει τα τρία διεκδικήσιμα Κύπελλα σε μία σεζόν (Πρωτάθλημα Ελλάδος, Κύπελλο Ελλάδος, Ευρωπαϊκό Κύπελλο), ή αλλιώς το λεγόμενο triple crown, πλην μίας γυναικείας που φαίνεται να ήταν… φτιαγμένη γι’ αυτό το επίτευγμα. Η «επιδρομή» στη Ρωσία τους έδωσε ένα μεγάλο «διπλό» με 57-65, το οποίο τις έφερε ένα «βήμα» από την πιο ιστορική στιγμή του γυναικείου μπάσκετ, καθώς και μία από τις πιο λαμπρές του ελληνικού μπάσκετ. Στο δεύτερο ματς στην Ελλάδα ηττήθηκε, αλλά το τελικό 53-57 δεν τους στέρησε το Κύπελλο.
Ήταν 8 Απριλίου 2010, λοιπόν, όταν ο Αθηναϊκός γνώριζε από την Ναντζέντα Όρενμπουργκ την πιο «γλυκιά» ήττα της ιστορίας του, καθώς μερικές στιγμές αργότερα, θα γινόταν και επίσημα Κυπελλούχος Ευρώπης. Η διάκριση αυτή, ήρθε να κερδίσει το σεβασμό όλων των ενασχολουμένων με τον ελληνικό αθλητισμό, βάσει των δεδομένων με τα οποία επιτεύχθηκε, με αποτέλεσμα λογικά να αποτελέσει πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη για αρκετό καιρό. Θα μπορούσε, βέβαια, να γίνει λίγο αργότερα γνωστό πόσο ανταγωνιστική θα ήταν η μεγάλη αυτή ομάδα του Τζώρτζη Δικαιουλάκου στη μεγάλη διοργάνωση της Ευρωλίγκα, αλλά η απόφαση της διοίκησης να μη συμμετάσχει, λόγω οικονομικών απαιτήσεων, δε μας επέτρεψε να μάθουμε τελικά.
Η δική της εμπειρία από τη διετή της θητεία στην Ιταλία, σε Βίρτους Βιτέρμπο και Τζινάστικα Κομένζε 1872, σίγουρα τη βοήθησε στο να ενισχύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις προσπάθειες της ομάδας της. Η Λολίτα Λύμουρα, είχε πρωταγωνιστήσει σε εκείνη την για όλους ονειρεμένη σεζόν, βάζοντας τη «σφραγίδα» της σε αυτό το «έπος» του συγκροτήματος του Βύρωνα. Μία εκ των πλέον αναγνωρισμένων αθλητριών του ελληνικού μπάσκετ, αγωνιζόμενη πλέον στον Πρωτέα Βούλας, θυμάται μέσω του Basketblog.gr εκείνη τη σπουδαία στιγμή… σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Με την επιτυχία αυτή, φέρατε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο στο γυναικείο μπάσκετ. Παίρνει, με μία έννοια, ακόμη μεγαλύτερη διάσταση η επιτυχία σας;
Φυσικά και έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι κάτι μοναδικό. Πώς θυμόμαστε όλοι οι Έλληνες την κατάκτηση του Euro 2004; Χωρίς να συγκρίνω, έτσι θα είναι και για το γυναικείο μπάσκετ. Για τα δικά μας δεδομένα είναι κάτι απίστευτο και φοβάμαι ανεπανάληπτο…
Πες μου για τη μέρα εκείνη, από την ώρα που ξυπνήσατε μέχρι την ώρα που σηκώσατε το κύπελλο. Ποια είναι η ψυχοσύνθεση της ομάδας σε ένα τόσο μεγάλο ματς;
Έχουν περάσει πέντε χρόνια αλλά θυμάμαι κάθε στιγμή σαν να ήταν χθες. Είχαμε πάει σε ξενοδοχείο δυο μέρες πριν το παιχνίδι, ετοιμαζόμασταν και μιλούσαμε μεταξύ μας στα δωμάτια. Είχαμε μεγάλο άγχος όλες. Όταν φτάσαμε στο γήπεδο πάθαμε το πρώτο σοκ γιατί είδαμε πολλούς φιλάθλους 1,5 ώρα πριν το παιχνίδι να περιμένουν να μπουν στο γήπεδο. Και θυμάμαι ότι ο κόσμος δεν χώρεσε τελικά να μπει, έμειναν άνθρωποι απ’ έξω. Σε αγώνα γυναικείου μπάσκετ έτσι; Ίσως λίγοι θυμούνται ότι χάσαμε σε εκείνο το παιχνίδι αλλά τι σημασία έχει;
Ήταν η πιο ωραία και γλυκιά ήττα της καριέρας μου γιατί στο πρώτο παιχνίδι είχαμε κερδίσει με μεγαλύτερη διαφορά. Θυμάμαι να βγαίνουμε για προθέρμανση μαζί με την Όλγα Χατζηνικολάου και σηκώνουμε το κεφάλι μας και βλέπουμε τόσο κόσμο… Τότε γύρισα στην Όλγα και της είπα: “Όλγα έχω άγχος”, για να μου απαντήσει εκείνη: “Κι εγώ το ίδιο”. Κι έρχεται τότε η έμπειρη αρχηγός μας η Σαρέγκου και μας λέει: “Ξεκολλήστε, πάμε”! Μπορεί να ήταν και η μόνη που δεν είχε άγχος και λίγο μας ηρέμησε εκεί για να μπούμε και να παίξουμε. Προς το τέλος του αγώνα έβαλα κι ένα τρίποντο που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μπορεί να θυμάμαι και κάθε φάση, αλλά ας μην το κουράσω άλλο (γέλια).
Ποια ήταν τα σημεία-κλειδιά για να φτάσετε σε αυτή τη μεγάλη στιγμή;
Ότι ήμασταν ομάδα με 12 παίκτριες, μισές Ελληνίδες και άλλες μισές ξένες. Θυμάμαι πως όποια κι αν έμπαινε ή έβγαινε δεν υπήρχε διαφορά. Ήταν μια πολεμική μηχανή ο Αθηναϊκός που όμοια της δεν θα υπάρξει ξανά, για αυτό άλλωστε και όλοι την αναπολούν! Η μία πάλευε για την άλλη και αυτό ήταν προσωπικό επίτευγμα του κόουτς Δικαιουλάκου. Όλα βέβαια ξεκινούσαν από τη διοίκηση με επικεφαλής τον Χαρδαλιά που μας τα παρείχε όλα. Υπήρχαν και πολλοί αφανείς ήρωες σε εκείνη την ομάδα, κυριολεκτικά δε μας έλειπε τίποτα και απολαμβάναμε κάθε στιγμή.
Άρα τι είχαμε να κάνουμε; Να παίζουμε μπάσκετ και να είμαστε εντάξει μεταξύ μας, όπως και έγινε. Να ακολουθούμε τις εντολές του προπονητικού τιμ και να έχουμε συνέπεια. Ίσως όλοι θυμούνται μόνο τις παίκτριες αλλά νομίζω αξίζει να αναφερθούν τα ονόματα του προέδρου Νίκου Χαρδαλιά, του αντιπροέδρου Κώστα Πετροπούλου, των προπονητών Δικαιουλάκου και Κτιστάκη-Καραμβάλη, του γυμναστή Βαγγέλη Ανυφαντή ,του μάνατζερ Ηλιάδη, του γιατρού Τσούκα, του φροντιστή Άρη, του φυσιοθεραπευτή Πουλή γιατί ο κόσμος θυμάται μόνο όσους βάζουν τη μπάλα στο καλάθι, ενώ ομάδα είναι οι πάντες κι η συμβολή τους γράφτηκε στην ιστορία.
Για ποιους λόγους η ομάδα δεν αγωνίστηκε την επόμενη σεζόν στην Ευρωλίγκα, παρότι είχε το δικαίωμα;
Ήταν απόφαση του προέδρου και της ομάδας αλλά μετά την κατάκτηση του Eurocup το μπάτζετ δεν ήταν ίδιο και το κράτος δεν στάθηκε στο πλευρό μας. Οι επιχορηγήσεις μειώθηκαν κι εκεί χάθηκε μια χρυσή ευκαιρία το γυναικείο μπάσκετ να αλλάξει επίπεδο και να έχει διάρκεια. Δυστυχώς…
Ήταν η πιο όμορφη σεζόν σου, με δεδομένο ότι κυριαρχήσατε και εντός συνόρων, φτάνοντας στο triple crown;
Πριν πάω στον Αθηναϊκό έπαιξα δύο χρόνια στην Ιταλία και πέρασα φανταστικά, αλλά για προσωπικούς λόγους γύρισα πίσω. Το τηλέφωνο που μου έκανε ο κόουτς Δικαιουλάκος αποδείχθηκε ότι θα βοηθούσε ώστε να ζήσω την καλύτερη σεζόν της καριέρας μου. Είμαι ευγνώμων στη ζωή που υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας.
Η επιτυχία αυτή δεν απέχει πολύ από τη σημερινή κατάσταση της ομάδας που διεκδίκησε στα play-out την παραμονή της στην κατηγορία. Πώς κρίνεις αυτήν την πτώση σε τόσο σύντομο διάστημα και ποια η εκτίμησή σου για το μέλλον, αν και δεν αγωνίζεσαι πια στον Αθηναϊκό;
Θεωρώ πως δεν είμαι αρμόδια για να απαντήσω ούτε για το παρόν, ούτε για το μέλλον γιατί δεν γνωρίζω από μέσα τα πράγματα. Υπάρχει πάντως ο νέος Σουηδός πρόεδρος που κράτησε σε καλά οικονομικά επίπεδα την ομάδα και πιστεύω ότι αν συνεχίσει θα έρθουν καλύτερες μέρες και δεν θα ξαναπεράσει τη φετινή περιπέτεια.
Μπορούμε να θεωρήσουμε αυτό το τρόπαιο ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, βάσει δεδομένων;
Σκεφτείτε ότι τα τελευταία χρόνια δεν αγωνίζεται καν κάποια ελληνική ομάδα του γυναικείου μπάσκετ στην Ευρώπη. Αυτό τα λέει όλα. Ελπίζω να έφτασε η ώρα να ξαναδούμε κάποια ομάδα. Τώρα αν είναι από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, νομίζω πως αυτό το ξέρετε καλύτερα εσείς. Για να μας θυμάστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα λογικά θα είναι (γέλια).
