Μετά το Σεπτέμβριο στο Λυκαβηττό και το Βοτανικό φέτος το Χειμώνα σειρά είχε το θέατρο Βράχων να γεμίσει ασφυκτικά μιας και ο Γιάννης έχει καταφέρει να έχει πιστό και αξιόπιστο κοινό που τον ακολουθεί σε όλες τις εμφανίσεις της χρονιάς τραγουδώντας στίχο-στίχο όλο το πρόγραμμα. Θα τους συναντήσεις από τους κατάμεστους συναυλιακούς χώρους μέχρι τα γήπεδα και τα σχολειά του Λασιθίου που παίζει τα καλοκαίρια. Κάποιοι είναι κρητικάκια που τιμούν και αγαπούν το κοπέλι τους, κάποιοι είναι από οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας που μαγεύτηκαν από τη βαθιά φωνή και την αυθεντική του στάση.
Ο ίδιος ευδιάθετος από νωρίς στο sound check χαιρετούσε και μιλούσε με όλους αυτούς που είχαν έρθει τουλάχιστον δύο ώρες νωρίτερα για να εξασφαλίσουν μια θέση στις κερκίδες.
Στο θέατρο δεν υπήρχε κενή θέση ούτε καν μία ώρα πριν τη συναυλία με αποτέλεσμα να γεμίσουν και τα σκαλιά και οι διάδρομοι και η αρένα καθώς και κάθε κομμάτι του θεάτρου.
Ο Γιάννης Χαρούλης μαζί με τους μουσικούς του έπαιξαν non stop για παραπάνω από τρεις ώρες. Ο ίδιος αφιέρωσε συγκινημένος «του Λασιθιού το δρόμο» στην αδερφή του που ανήκει πια στο νέο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων που αποφασίζουν να ζήσουν εκτός.
Η βραδιά εμπεριείχε πέρα από κρητικά και κλαρίνο εφόσον ο πνευστός Κωσταντής Πιστιόλης έχει καταφέρει μαζί με το Γιάννη να κάνει σε κάθε συναυλία αυτό το πάντρεμα της Ηπείρου με την Κρήτη. Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης και μαζί είπαν τον «Ακροβάτη».
Το αποκορύφωμα της βραδιάς και ίσως η πιο αληθινή στιγμή της συναυλίας ήταν όταν στο τέλος ζήτησε από τους τεχνικούς να κλείσουν φώτα και μικρόφωνα και τραγούδησε μόνος το τελευταίο κομμάτι της συναυλίας αρκετά δυνατά ώστε να ακούγεται σε όλο το θέατρο και να σε παραπέμπει στην πλατεία ενός χωριού σε ένα γλέντι αυθεντικό χωρίς εγκαταστάσεις μικροφωνικές και φωτισμό.
Χωρίς σχόλια! Σχολίασε πρώτος.