Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί ότι ο αθλητισμός είναι δικαίωμα για όλους τους πολίτες και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες και η πολιτεία πρέπει να εξασφαλίζει σε όλους και όλες αυτό το δικαίωμα; Φανταζόμαστε πως όχι. Το ελληνοπρεπές “Νους υγιής εν σώματι υγιεί” δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ακόμα ως δόγμα στην κοινωνία μας, ειδικά από τη στιγμή που η κρίση και τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν τους ανθρώπους να αναζητήσουν διεξόδους κι ο αθλητισμός είναι μια από τις πιο σημαντικές. Και από τις πιο θετικές, από κάθε άποψη.Ακόμα και τα αυτονόητα αμφισβητούνται, από κανονιστικές διατάξεις που αντίκεινται στο Σύνταγμα της χώρας, από τυπολάτρες που “παίζουν” με τη λογική και την ευαισθησία μας.
Έτσι κορίτσια που για έξι κι επτά χρόνια έπαιζαν ως Ελληνίδες, χάνουν την… “ελληνικότητά” τους (και μαζί το δικαίωμα στην άθληση), αδέρφια αναγνωρίζονται επίσημα από το ελληνικό κράτος ως πολίτες διαφορετικής εθνικότητας! Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Στην Ελλάδα του 2013 γίνονται…
Η Ζέντα Μέλνικα είναι από 11 χρονών στην Ελλάδα. Αγωνίστηκε από τα 14 έως τα 20 χρόνια της στον Αστέρα Εξαρχείων κι έπαιξε ως Ελληνίδα. Γεννήθηκε στη Λετονία, αλλά -αλήθεια- έχει σημασία ο τόπος γέννησης για να έχει δικαίωμα ένα παιδί στον αθλητισμό; Πρόδηλο είναι πως όχι.
Γι’ αυτό και ο Έλληνας συντακτικός νομοθέτης τοποθετεί τον αθλητισμό στα στοιχεία που πρέπει να προστατεύονται ως στοιχεία των οποίων η ελεύθερη άσκηση κάνει πράξη τη γενική συνταγματική κατοχύρωση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι το καλοκαίρι. Η απόφασή της να μετακινηθεί στον Αθηναϊκό ήταν ισοδύναμη με την άρση του δικαιώματός της να αθληθεί. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: Ο αδερφός της Αλέξανδρος, αγωνίζεται στο Αιγάλεω ως Έλληνας!
Υπάρχει κανείς που να μπορεί να εξηγήσει σ’ ένα κορίτσι 22 ετών τί άλλαξε κι ενώ μέχρι τα 20 μπορούσε να ασχοληθεί με το μπάσκετ, αίφνης θεωρείται ξένη στον τόπο που μεγάλωσε. Ακόμα κι ως ξένη έχει δικαίωμα στην άθληση, αλλά κι αυτό της το αρνούνται οι άνθρωποι της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
Η Λετονία είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ζέντα Μέλνικα θα μπορούσε να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Α1 γυναικών και ως Ευρωπαία πολίτης. Οι όποιες περιοριστικές διατάξεις, αντίκεινται στο κοινοτικό δίκαιο, το οποίο έχει συνυπογράψει η Ελλάδα, οι οποίοι κανονισμοί δεν μπορούν να παραβιάζουν νόμους που έχει αποδεχθεί η χώρα μας.
Η Μέλνικα δεν ζητά απλά να παίξει. Ζητά το αυτονόητο: Δεν μπορεί να είναι Ελληνίδα στον Αστέρα Εξαρχείων και Λετονή στον Αθηναϊκό. Δεν μπορεί να είναι ala cart η εθνικότητά της.
Ανάλογη περίπτωση είναι και αυτή της Ενίσα Σεμιανάκου. Η 25χρονη μπασκετμπολίστρια είναι από εννέα χρονών στην Ελλάδα. Όχι μόνο μετείχε της ελληνικής παιδείας, αλλά αυτή τη στιγμή κάνει την ειδίκευσή της στον κλάδο της υγείας. Παράλληλα, το κορίτσι που γεννήθηκε στην Αλβανία, έχει πάθος με τον αθλητισμό.
Από τα 11 έως τα 18 αγωνίστηκε στον Πανιώνιο ως Ελληνίδα. Πέρυσι έπαιξε στον ίδιο σύλλογο, αλλά ως ξένη (!), ενώ φέτος της απαγορεύτηκε η συμμετοχή, αφού δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική ομάδα και -βάσει της προκήρυξης της ΕΟΚ- κάθε ομάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο μία παίκτρια, που εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία.
Προσπαθήστε να εξηγήσετε σε μια κοπέλα, που από εννέα χρονών ζει σε μια χώρα, στην οποία μεγάλωσε κι έμαθε γράμματα, ότι οι αρχές τη θεωρούσαν Ελληνίδα (και με αυτή την ιδιότητα αγωνίζονταν στα πρωταθλήματα) στο διάστημα 11-18, αλλά από τα 20 υπάρχει… άρση εθνικότητας!
Αλήθεια, υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα συμφωνήσει στην ιδέα να εκδιωχθούν δύο κορίτσια από τον χώρο του αθλητισμού; Για να πάνε πού; Για να απασχοληθούν με τί; Για να αναζητήσουν τη σωματική και ψυχική υγεία, που προσφέρει η ενασχόληση με τον αθλητισμό, μέσω ποιας διαδικασίας;
Αλήθεια, υπάρχει λογικός άνθρωπος που να αποδέχεται ότι η Ζέντα είναι Λετονή κι ο αδερφός της Έλληνας; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που δεν θεωρεί παραλογισμό το να είναι μια παίκτρια “Ελληνίδα” στον Πανιώνιο και “ξένη” στον Αθηναϊκό;
Υπάρχει αλήθεια χειρότερη μορφή ρατσισμού από το να διαγράφεις ένα νέο κορίτσι από τα αθλητικά μητρώα, μετατρέποντας βίαια την εθνικότητά της, αυτή με την οποία μεγάλωσε, αυτή την οποία αποδέχθηκε. Κι εδώ να σημειώσουμε, για ανθρώπους που ίσως δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ με τα σπορ, ότι κανένα παιδί (και δη αν μιλάμε για το γυναικείο μπάσκετ), δεν έχει οικονομικό όφελος, επιλέγοντας να αγωνιστεί ως Έλληνας, σε αυτές τις ηλικίες.
Η πραγματικότητα είναι πως με αυτή την απόφαση το ελληνικό κράτος, μέσω της κείμενης ομοσπονδίας μπάσκετ, θέτει ένα δίλημμα στα κορίτσια: Ή θα κόψετε το μπάσκετ, ή θα υποχρεωθείτε να μετακομίσετε σε άλλη χώρα, προκειμένου να ανακτήσετε το δικαίωμα στον αθλητισμό!
Μα η Ενίσα κάνει την πρακτική της, σε ελληνικό νοσοκομείο. Άρα ή πρέπει να εγκαταλείψει αυτό που σπούδασε, ή να σταματήσει να παίζει μπάσκετ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Ζέντα, που δεν έχει ανάλογη δέσμευση, πρέπει να υποχρεωθεί να μεταναστεύσει, αν θέλει να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ.
Δεν είναι μόνο ρατσιστικό, δεν είναι μόνο άδικο, είναι και βλακώδες. Δείχνει ένα κράτος τυπολατρικό, εγκλωβισμένο σε αποφάσεις που δεν απηχούν στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, που έρχονται να συγκρουστούν με τη λογική μας.
Οι δύο αθλήτριες έχουν προσφύγει στην Αθλητική Δικαιοσύνη. Υπάρχει μια… δεύτερη ευκαιρία να διορθωθεί όχι μόνο μια αδικία, αλλά και μια ανάλγητη πολιτική, η οποία ασκήθηκε σε βάρος αυτών των δύο παιδιών. Δυο κοριτσιών που μεγάλωσαν, που έμαθαν γράμματα και μπάσκετ στην Ελλάδα, που έπαιξαν ως Ελληνίδες και που σήμερα τιμωρούνται γιατί απλά δεν γεννήθηκαν στη χώρα, την οποία -αθλητικά- υπηρετούν από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους…
Του Κώστα Πετρόπουλου
