Ο Διαγόρας Καλαϊτζόγλου έχει μεγαλώσει στον Βύρωνα. Θα μπορούσε να έχει ως αγαπημένο του μότο τη φράση: «Τι να μου πεις και εσύ από τη ζωή σου;» Κι όμως. Ο συγκεκριμένος 30άρης, ο οποίος -ζωή να ’χει- έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να επισκεφτεί 51 χώρες ανά τον κόσμο, κάθε άλλο παρά… καβαλημένος είναι. Με ένα γνήσιο και μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και με μία πλήρως θετική αύρα να τον περιβάλλει, τον συνάντησα πριν από μερικές ημέρες για να μου αραδιάσει κάποιες από τις ταξιδιωτικές του ιστορίες. Το βέβαιο είναι πως για το μόνο πράγμα που δεν θα έχει να ανησυχεί σε μερικές δεκαετίες από σήμερα είναι μήπως του στερέψουν οι διηγήσεις στα εγγόνια του…
Η τρέλα του με τα ταξίδια ξεκίνησε περίπου πριν από μία δεκαετία, όταν επισκέφτηκε το Βέλγιο και την Ολλανδία. Η βίζιτά του στις Κάτω Χώρες ήταν αρμένικη, καθώς έμεινε εκεί για δύο ολόκληρους μήνες. Εκτοτε, έχει επισκεφτεί ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Από τη Νότια Ευρώπη έως τη Σκανδιναβία, ο «Δίας» (συστήνεται στους ξένους με αυτό το πιο… εύπεπτο προσωνύμιο) αρέσκεται στο να κάνει οτοστόπ και να ασχολείται με δουλειές του ποδαριού στα μέρη που επισκέπτεται, προκειμένου να εξασφαλίσει ως ταξιδιώτης τα προς το ζην. Δεν ζητάει, άλλωστε, κάτι παραπάνω. «Αν δεν έχεις πολλά λεφτά στην άκρη, νιώθεις περισσότερο ελεύθερος», μου λέει χαρακτηριστικά.
Το best seller της ζωής του, ωστόσο, το «συνέγραψε» πριν από ενάμιση χρόνο. «Πήγα στην Ιαπωνία, από όπου αγόρασα με 100 ευρώ ένα ποδήλατο πόλης. Από αυτά με τις έξι ταχύτητες. Αφού έκανα τον γύρο σχεδόν ολόκληρης της χώρας, πήρα ένα πλοίο και πέρασα απέναντι, στην Κίνα. Από τη Βόρεια Κίνα, λοιπόν, ξεκίνησα να έρθω στην Ελλάδα με το ποδήλατο», περιγράφει καθώς με πιάνει σύγκρυο. «Ακολούθησα τον περίφημο Δρόμο του Μεταξιού. Πέρασα από το Κιργιστάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Ιράν, την Τουρκία και από εκεί κατέληξα στην Ελλάδα. Μου πήρε περίπου έξι μήνες», αναφέρει σαν να μην έχει καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. «Δυσκολεύομαι να πάω από το Αιγάλεω στη Νίκαια με το αμάξι», του αναφέρω μπας και του δώσω να καταλάβει τη διαφορετικότητά του.
«Και τι είχες μαζί σου, ρε θηρίο;». «Μια τσάντα στην πλάτη και μία πάνω στο ποδήλατο», μου λέει. «Σε αυτά βάζω τα εργαλεία για το ποδήλατο, έναν χάρτη, ένα GPS, ένα λαπτοπάκι και την καλή μου τη διάθεση. Τίποτε παραπάνω». Κοιμάται κατά κανόνα έξω. Σε δρόμους, σε λαγκάδια, σε βουνά. Η επόμενη ερώτηση, αυτονόητη. Αφορούσε το φόβο. «Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί δεν είναι από τα ζώα, άλλα από τους ανθρώπους. Στην επαρχία του Ιράν, για παράδειγμα, δύο ντόπιοι πήγαν να βιάσουν τη Γιαπωνέζα φίλη μου, που με συνόδευε σε ένα τμήμα του ταξιδιού. Ντου στη σκηνή και σκηνές μελοδραματικές, αλλά τελικά γλιτώσαμε».
Υπήρχαν, όμως, και μερικά βράδια που αναζητούσε τη συντροφιά των αυτοχθόνων. «Πολλές φορές χτυπάω πόρτες χωρικών για να κοιμηθώ στα σπίτια τους. Κατά κανόνα με καλούν μέσα και με φιλεύουν». Μέσες άκρες φανταζόμουν τι τον… φιλεύουν. Απλά επαληθεύτηκα ρωτώντας τον. «Στην Κίνα μου προσέφεραν σκορπιούς, βατράχια, σκουλήκια… Δεν είπα όχι. Στο Κιργιστάν πάλι, στα 3.000 μέτρα υψόμετρο, εξαρτάσαι αποκλειστικά και μόνο από τους νομάδες, οι οποίοι δεν έχουν νερό και σου προσφέρουν γάλα από άλογο, το οποίο έχει καεί από τις τοξίνες. Θρεπτικότατο». Η βρύση του σπιτιού μου, μου φαίνεται πιο ερωτεύσιμη από ποτέ… Γνωρίζουν άραγε για εμάς; «Ξέρουν για την Ολυμπιάδα, για το Ευρωπαϊκό του 2004 και κυρίως για τον ‘Ισκάντερ’, τον Μέγα Αλέξανδρο».
Στο ταξιδιωτικό βιογραφικό του Δία δεν συμπεριλαμβάνεται μονάχα η Ευρώπη και το οδοιπορικό του στο Δρόμο του Μεταξιού. Εχει επισκεφτεί την Ινδία, το Νεπάλ και την Καμπότζη. Το Λάος, το Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη. Τη Σιγκαπούρη, τη Μαλαισία… Από την τελευταία, μάλιστα, πέταξε και για τη Νέα Ζηλανδία, την οποία κατάφερε να τη γυρίσει όλη. Με οτοστόπ… Εχει επισκεφτεί και την εξωπραγματική Ισλανδία, όπου βίωσε το highlight της ζωής του. «Είχα πάει στο εσωτερικό και περπάτησα από εκεί προς τη θάλασσα», περιγράφει. «Εφαγα πολύ χιόνι και συνειδητοποίησα πόσο ελάχιστος είμαι μπροστά στη φύση. Οταν, όμως, έφτασα μετά από πέντε ημέρες στη θάλασσα, ένιωσα ελεύθερος και ζωντανός».
«Ποιος είναι ο τελικός σου στόχος;» τον ρωτάω, περιμένοντας να μου πει ότι σκοπεύει να ταξιδέψει στην τάδε χώρα ή στη δείνα ήπειρο. Μου τη φέρνει. «Σκοπός μου είναι να μάθω ακόμα καλύτερα τον εαυτό μου». Οι μοναχικές ώρες που περνάει ταξιδεύοντας έχουν σκαλίσει για τα καλά την ψυχοσύνθεσή του.
Και η Ελλάδα; Τι σκέφτεται για την Ελλάδα; «Οσο ταξιδεύεις, βλέπεις τα καλά της χώρας σου και τα εκτιμάς. Είμαι ευγνώμων που είμαι Ελληνας. Δεν είμαι ένα φτωχό παιδάκι που γεννήθηκε στην Ινδία σε χαμηλή κάστα και το οποίο δεν μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από αυτόν που του έχει χαράξει το πεπρωμένο». Και οι Ελληνες; Ποιο είναι το μήνυμά του; «Θα ήθελα να πω σε αυτούς για τους οποίους η κρίση δεν έχει εγείρει ακόμα ζητήματα επιβίωσης να κάνουν καλή χρήση της ζωής τους. Να μην ξυπνούν μουρτζούφληδες, να μη χαραμίζουν την ημέρα τους. Εμείς και όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε ευλογημένοι. Λίγοι είμαστε οι τυχεροί σε αυτόν τον κόσμο που έχουμε… ψυγείο, σωστά;». Κυνική φιλοσοφία.
Τι και αν έχει γεμίσει ήδη τέσσερα διαβατήρια; Σε έναν μήνα ξαναφεύγει. Και κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν πια δεν θα έχει τις ίδιες δυνάμεις, θα ξεκινήσει να εξερευνά και την Ελλάδα, την οποία μέχρι στιγμής έχει αμελήσει. «Σκέφτομαι να πάρω το ποδήλατο, να ανέβω Αλεξανδρούπολη και από εκεί να κατέβω προς τα κάτω». Ο μπαγάσας ο Δίας το κάνει να ακούγεται ευκολάκι. Ενας μικρός θεούλης.
