Απ’ έξω έμοιαζε χώρος ορφανός. Κατεβασμένες γρίλιες, καμία επιγραφή. Σαν να μη διεκδικούσε κανείς την πατρότητα αυτού του ισογείου στον Βύρωνα. Ο μουσαμάς στο δάπεδο λεκιασμένος με ροζ μπογιά. Στη θέση μιας σπασμένης τζαμαρίας χαρτόνια κολλημένα σαν τσιρότα. Στο δωματιάκι παραταγμένες καρέκλες από δερματίνη σε πράσινες αποχρώσεις. Και στους τοίχους κρεμασμένα τρία κάδρα, δύο με φωτογραφίες του Ανδρέα Παπανδρέου και ένα του Γιώργου, τοποθετημένα ευλαβικά, όπως και οι εικόνες των αγίων στις σχολικές αίθουσες. Τέσσερις άνδρες που αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον «σύντροφο» αναπολούσαν τις εποχές που οι τοίχοι δεν συγκρατούσαν τις κουβέντες τους. Τότε που οι πολιτικές συζητήσεις τους, συχνά φορτισμένες, ξυπνούσαν τους γείτονες.
Ο Στέφανος Παπατζίμας, γραμματέας της Τοπικής Οργάνωσης ΠΑΣΟΚ Βύρωνα, δεν ανοίγει αυτό το ισόγειο κάθε μέρα. Δυόμισι μήνες πριν εξερράγη απ’ έξω εμπρηστικός μηχανισμός. «Δεν εξαφανίστηκε ο κόσμος μονομιάς, αλλά φοβούνται», λέει. «Οσοι μείναμε δεν είμαστε κομματόσκυλα ή πληρωμένοι. Αυτοί που τα παίρνουν, να ξέρεις, εξαφανίζονται». Ο Θεόδωρος Κοτσάνης, ένας από τους συντρόφους, συμφωνεί μαζί του. «Είμαστε οι απλοί, αγνοί πασόκοι, που πιστεύουμε ότι η πολιτική αυτής της περιόδου δεν μας εκφράζει και ελπίζουμε κάτι να αλλάξει».
