Εχουν έρθει με πλήρη εξάρτυση: κράνη, γάντια με κομμένα δάχτυλα, παπούτσια που κουμπώνουν στα πετάλια. Μόλις άφησαν τα γραφεία τους για μια ποδηλατική βάρδια στο βουνό. Θα κινηθούν σε πευκόφυτες πλαγιές και δυσπρόσιτα μονοπάτια, ψάχνοντας για ύποπτες κινήσεις και σημάδια φωτιάς. Αλλη μια βόλτα στον Υμηττό που θα εξελιχθεί σε περιπολία.
Πρώτος σταθμός είναι το φυλάκιο πλάι στο νεκροταφείο του Παπάγου. Δίνουν τα ονόματά τους στους πυροφύλακες και εξοπλίζονται με ασύρματο προτού χαθούν σε χωμάτινες διαδρομές, εκεί όπου ακούς μόνο το αδιάκοπο τραγούδι των τριζονιών. Ο Βασίλης Τζωρτζίνης, 47 ετών, είναι μηχανικός, υπάλληλος σε μελετητικό γραφείο. Ο Δημήτρης Κανακάκης, 38 ετών, εργάζεται σε χρηματιστηριακή εταιρεία. Αυτό το απόγευμα, για τις επόμενες δύο ώρες και για περίπου 20 χιλιόμετρα η ρουτίνα θα είναι να σταματούν κάθε τόσο σε καθορισμένα σημεία ελέγχου και να καλούν τη βάση για να βεβαιώνουν ότι δεν έχει σηκωθεί πουθενά καπνός.
Ο Υμηττός δεν είναι άγνωστος στους δύο ποδηλάτες. Οποτε θέλουν να ξεφύγουν από τον συνωστισμό της ασφάλτου επιλέγουν τα μονοπάτια του βουνού. Είναι και οι δύο μέλη της Ομάδας Ποδηλατών Χολαργού – Παπάγου, οι οποίοι εδώ και ένα μήνα περιπολούν εθελοντικά στον Υμηττό. Οκτώ ποδηλάτες μετέχουν στην ομάδα πυροπροστασίας. Κάθε εβδομάδα βγαίνει πρόγραμμα με τις βάρδιές τους – κάθε μέρα τουλάχιστον ένας διατρέχει τις πλαγιές. Δεν υπάρχουν όμως περιορισμοί στο πόσοι θα πάνε ή ποια διαδρομή θα ακολουθήσουν.
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. «Για χρόνια βλέπω στην Ελλάδα να επαναλαμβάνεται ο φαύλος κύκλος: καίω, χτίζω, νομιμοποιώ. Δεν ήθελα να συμβεί το ίδιο στον Υμηττό, έναν από τους ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου που έχουν απομείνει στην Αθήνα. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ», λέει ο κ. Τζωρτζίνης. «Ηταν δική μας πρωτοβουλία. Δεν περιμέναμε να μας φωνάξουν. Από τη στιγμή που ερχόμαστε για τις βόλτες μας, μπορούμε να συμβάλλουμε και εμείς στην προστασία του βουνού», προσθέτει ο κ. Κανακάκης.
Πρώτη φορά ποδηλάτες συμμετέχουν στην πυροπροστασία του Υμηττού, ενώ φέτος το καλοκαίρι το πυροφυλάκιο του Χολαργού στελεχώνεται από 31 εθελοντές. Ανάμεσά τους βρίσκονται ένας υπάλληλος σε εταιρεία σεκιούριτι, μια γραμματέας, μια συνταξιούχος, ένας φοιτητής. Αρκετοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ανελλιπώς από το 1996, όταν και δημιουργήθηκε η ομάδα. Το βουνό έχει γίνει δεύτερο σπίτι τους. Αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην προστασία του. Εκτός από την περιβαλλοντική συνείδηση που τους καθοδηγεί, υπάρχουν και άλλοι, πρακτικοί λόγοι. Οπως λέει ένας από τους εθελοντές, κάτοικος γειτονικής περιοχής, αν καεί το βουνό θα πέσει αυτόματα και η αξία των σπιτιών τους. Κάποιοι κοιμούνται στο φυλάκιο τα αυγουστιάτικα βράδια. Τις ημέρες με ισχυρό άνεμο κάποιοι παίρνουν άδεια από τις δουλειές τους για να περιπολήσουν, καθώς ο κίνδυνος για πυρκαγιά είναι αυξημένος και η Πυροσβεστική βρίσκεται σε επιφυλακή. Το πυροφυλάκιο Χολαργού έχει μόνο έναν έμμισθο υπάλληλο με καθημερινή παρουσία από τις 10 το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα.
ΜΕ ΜΗΧΑΝΕΣ. «Οσο περισσότερα μάτια τόσο το καλύτερο», λέει ο Γιώργος Χατζηεμμανουήλ, χρυσοχόος και εθελοντής πυροφύλακας. «Μπορούν να προσεγγίσουν σημεία στα οποία εμείς δεν φτάνουμε εύκολα με τα πόδια ή με οχήματα». Θυμάται ότι παλαιότερα μια ομάδα νέων με μηχανές Enduro συμμετείχαν στην πυροπροστασία του Υμηττού. Και αυτοί εξοπλίζονταν με ασύρματο. Παρά τη διάθεσή τους για προσφορά, όμως, το μέσο περιπολίας τους έκανε πιο δύσκολη τη δουλειά των πυροφυλάκων. «Κινούνταν γρήγορα και δεν ήταν σε θέση να παρατηρήσουν καλά το βουνό, ενώ σήκωναν και πολλή σκόνη. Η σκόνη από χώμα έχει κίτρινο χρώμα και ο καπνός είναι άσπρος αν η φωτιά καίει ξερά χόρτα ή μαύρος αν καίει πεύκα. Το έμπειρο μάτι μπορεί πάντα να τα ξεχωρίσει, όταν όμως είσαι κουρασμένος δεν θέλεις να ρισκάρεις. Ετσι οι μηχανές μάς ανάγκαζαν να βγούμε για έλεγχο», προσθέτει ο κ. Χατζηεμμανουήλ.
