Ο Νίκος Χαρδαλιάς έχει δεχτεί μεγάλη κριτική για τις επιλογές του, να στηρίξει αυτή την ομάδα, επενδύοντας υπερβολικά μεγάλα ποσά για τα δεδομένα τόσο του γυναικείου μπάσκετ στην Ελλάδα όσο και του Βύρωνα.
Όταν φέρνεις το αποτέλεσμα όμως, πρέπει όλοι να το αναγνωρίζουμε …
Έχει αποδείξει ότι αγαπάει τον Αθηναϊκό πιο πολύ από οποιονδήποτε, ίσως υπάρχουν παράπονα από τις άλλες ομάδες ότι εξαντλεί περισσότερο αυτή του την αγάπη για τον αθλητισμό του Βύρωνα που είναι δεδομένος, στον Αθηναϊκό. ΟΜΩΣ δεν είναι ώρα ξανά για παράπονα, όχι αυτά τις στιγμές της επιτυχίας.
Θα ήθελα να δώσουμε έμφαση σε μία άλλη πτυχή της επιτυχίας του Αθηναϊκού.
Να δώσουμε συγχαρητήρια σε δύο ομάδες σήμερα, σε αυτήν που έπαιζε ένα χρόνο στο παρκέ και σε μία δεύτερη, αυτήν που έτρεχε οπουδήποτε αλλού εκτός του παρκέ, για να εξασφαλίζει τα πάντα για την πρώτη!
Τα μέλη της δεύτερης ίσως έχουν λίγο μεγαλύτερη ανάγκη για ένα ειλικρινές «Μπράβο» και ένα χειροκρότημα γιατί είναι αυτοί που κέρδιζαν αγώνες στα αποδυτήρια, στις θεραπείες, στις εξέδρες, στα τηλέφωνα, στα ταξίδια και στα ξενοδοχεία.
Το αποτέλεσμα τελικά αξίζει και για ένα ακόμα λόγο, γιατί ίσως για πρώτη φορά στον αθλητισμό του Βύρωνα, συντονίστηκαν απόλυτα αυτές οι δύο ομάδες, συνεργάστηκαν εξαιρετικά και κατάφεραν να ξεπεράσουν η κάθε μία τα δικά της προβλήματα σαν να ήταν μία αλληλεπιδρώντας συνεχώς για το θετικό αποτέλεσμα. Πρώτη φορά έγινε τέτοια συνεργασία , δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ούτε και πρέπει, ποια από τις δύο ομάδες συνεισέφερε περισσότερο για να έρθει το κύπελο στο Βύρωνα.
Είναι προφανές ότι οι δύο αρχηγοί και οι ομάδες τους δούλεψαν συντονισμένα, με σοβαρότητα για τον κοινό στόχο και τα κατάφεραν.
Χαρδαλιάς και Δικαιουλάκος είχαν πολύ δυνατές ομάδες… και τελικά ο Αθηναϊκός την δυνατότερη.
Mπράβο σας!
Agalmatakia67